مدل دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دکتری مدیریت و برنامه‌ریزی فرهنگی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

2 استاد گروه مدیریت رسانه دانشگاه ازاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

3 استاد دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

چکیده

در این مقاله، به مفهوم و عملکرد دیپلماسی فرهنگی به‌منظور ارائه مدل دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران پرداخته شده است. دیپلماسی فرهنگی که توسط دولت‌ها هدایت می‌شود، با استفاده از ابزار و ظرفیت‌های فرهنگی، به‌عنوان پشتیبان اهداف سیاست خارجی و اهداف دیپلماسی محسوب می‌شود. روش تحقیق، روش ترکیبی است و از ابزار مختلف همچون منابع مکتوب، سایت‌های رسمی و معتبر، مصاحبه‌های عمقی و پرسشنامه استفاده شده است. داده‌های کمی پژوهش با استفاده از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی و با استفاده از نرم‌افزارPSS20  و لیزرل 5/8 مورد تحلیل قرار گرفته است. اطلاعات منتج از بررسی پرسشنامه‌ها پس از انجام تحلیل‌های آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از روش تحلیل عاملی تأییدی، پالایش و دسته‌بندی و وزن‌دهی شده و در نتیجه مدل نهایی دیپلماسی فرهنگی ایران طراحی گردید. 
نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که دیپلماسی فرهنگی در سه بعد زمینه‌ای، قانونی و اجرایی قابل تفکیک است.
مدل طراحی شده  بر اهمیت ابعاد سه‌گانه دیپلماسی فرهنگی و بر اقدامات بهبود شاخص‌های آموزش، فرهنگ، ارتباطات، سیاست عمومی دولت، حکمرانی خوب و حقوق فرهنگی تأکید دارد.در بعد اجرایی توجه به ارتقای شاخص‌های تجارت و سرمایه‌گذاری فرهنگی و نیز ارتقای سطح مشارکت و همکاری‌های بین‌المللی و استفاده از فناوری‌های نوین ارتباطات و اطلاعات به‌خصوص افزایش حضور فرهنگی در شبکه‌های اجتماعی به‌عنوان ابزاری کارآمد و مؤثر در بهبود تصویر کشور در جامعه بین‌الملل و افزایش ضریب نفوذ فرهنگی و ارتقای قدرت نرم ج. ا. ایران در جهان خواهد بود.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

A MODEL FOR CULTURAL DIPLOMACY OF I.R.IRAN

نویسندگان [English]

  • LEILA AJDARI 1
  • ALI AKBAR FARHANGHI 2
  • s s 3
  • d d 3
1 PhD. CULTURAL MANAGEMENT & PLANNING/SCIENCE & RESEARCH BRANCH,ISLAMIC AZAD UNIVERSITY
2 ,FACULTY MEMBER OF MEDIA MANAGEMENT DEPARTMENT/ SCIENCE & RESEARCH BRANCH ISLAMIC AZAD UNIVERSITY
3 s
چکیده [English]

This article examines the concept of cultural diplomacy in I.R.Iran to propose a strategic model. Cultural diplomacy is carried out by a government to support its foreign policy goals or diplomacy (or both) by using a wide range of cultural manifestations for a variety of purposes. The methodology employed in this thesis is a mixed method research.
The article examines cultural diplomacy as a set of depended variables on the basis of UNESCO international-cultural relations indices & also The Portland Soft Power indices. Scholars have asked questions about what factors affect cultural diplomacy. This study found that, the aspects of culture such as cultural rights, freedom of expression & information, women’s rights, treatment of minorities, sexual orientation & gender identity, cultural products , enterprise ,government, education, engagement & digital are the most important variables of cultural diplomacy.
The findings showed that Iran to upgrade the inter-regional relations on the basis of cultural, historical & religious similarities, to expand the bilateral cooperation in the field of culture ,science & technology ,to revise the current national rules & regulations affecting on cultural diplomacy ,to upgrade the cooperation among the different organizations that are responsible for cultural diplomacy & also to support & promote the Persian language teaching institutes & Iranian studies departments abroad.
The article concludes that cultural diplomacy remains a valuable tool of diplomacy and is likely to become more important to the government ,particularly to its public diplomacy & as a contributor to soft power.

کلیدواژه‌ها [English]

  • cultural diplomacy
  • Soft power
  • international cultural relationship

مراجع

منابع و مأخذ
 
شتریان، کیومرث (1386). متغیرها و شاخص‌های ارتباطات بین‌المللی فرهنگی. در مجموعه مقالات همایش ارتباطات بین فرهنگی و سیاست خارجی:رویکرد ایرانی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی.
حسن خانی, محمد (1386). «دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها» دو فصلنامه دانش سیاسی، نسخه پاییز و زمستان.
  دهشیری، محمدرضا (1393). دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات علمی فرهنگی.
  دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال (1389). «دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در منطقه خلیج فارس» فصلنامه دانش  سیاست.
   صالحی امیری، سیدرضا و سعید محمدی (1389). دیپلماسی فرهنگی. چاپ دوم. تهران: نشر ققنوس.
   هادیان، ناصر و روح‌الامین سعیدی (1392). «از دیپلماسی عمومی سنتی تا دیپلماسی عمومی نوین:رویکرد هابرماسی»، فصلنامه راهبرد، شماره 68.
 
 
Copeland, Daryl. 2009. Guerrilla Diplomacy:Rethinking International Relations. Lynne Rienner.
Cown, Geoffrey, و Nicholas J. Cull. 2008. Public Diplomacy in a Changing World. Sage Publication.
Dugan, Andrew. 2016. After Nuclear Deal, U.S. Views of Iran Remain Dismal. Washington D.C.: Gallup Research Center.
Entman, Robert M. 2003. Projections of Power: Framing News, Public Opinion, and U.S. Foreign Policy. University of Chicago Press.
Gonesh, Ashvin, and Jan Melissen. 2005."Public Diplomacy: Improving Practice." The Hauge: The Netherlands Institute of International Relations,Clingendael.
Greenspan, Rachel. 2005. Department of the Army United States of America. April. دستیابی در February 1, 2016. www.army.mil.
Heller, Ken S., and Liza M. Persson. 2009. "The Distinction between Public Affairs & Public Diplomacy." In Handbook of Public Diplomacy, by Philip M. Taylor and Nancy Snow. London,New York: Routledge.
Henrikson, Alan K. 2007. Niche Diplomacy in the World Public Arena.New York: Palgrave Macmillan.
2015 International Center for Cultural Diplomacy.
 
Kersaint, Maite. 2014. "Publication Server of Europa-University Viadrina." European University Viadrina Frankfurt. June. Accessed February 2, 2016. https://opus4.kobv.de.
Nye, J.S. 2004. Soft Power:The means to succes in world politics. New York: Public Affairs.
—. 1991. The changing nature of American power. New York: Basic Books.
Riordan, Shaun. 2007. Dialogue-based Public Diplomacy:A New Foreign Policy Paradigm? London: Palgrave Macmillan.
Sisson, Mollly. 2011. Theory,Public Diplomacy and Student Exchange. http://americanstudentsinbritain.blogspot.com.
Snow, Nancy. 2012. “Public Diplomacy and Propaganda: Rethinking Diplomacy in the Ageof Persuasion.” E-International Relations, 4 December. دستیابی در February 2, 2016. http://www.e-ir.info.
Topic, Martina, and Cassandra Sciortino. 2012. "Cultural Diplomacy and Cultural Hegemony:A Framework for the Analysis." In Cultural Diplomacy & Cultural Imperialism:European Perspective, by Martina Topic and Sinisa Rodin. Frankfort: Peter Lang.
Van Ham, Peter. 2002. "Branding Territory:Inside the Wonderful Worlds of PR and IR Theory." Journal of International Studies 31.
Welch, David. 2013. Propaganda, Power and Persuasion: From World War I to Wikileaks.London: I.B.Tauris.
Wheeler, Alina. 2009. Designing Brand Identity. 3rd . John Wiley & Sons,Inc.
Zagby, James. 2013. Looking at Iran: The Rise and Fall of Iran inPublic Opinion. Washington DC: Zogby Research Services.
Zainulbhai, Hani, و Richard Wike. 2015. Iran’s Global Image Mostly Negative. Washington,DC: PEW Research Center.
 

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار