نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
عضو هیأت علمی گروه پژوهش هنر، دانشکده پژوهش‌های عالی هنر و کارآفرینی، دانشگاه هنر اصفهان
چکیده
در حوزه ارتباطات فرهنگی و اجتماعی، رمزگذاری و رمزگشایی از کلیدی‌ترین فرآیندها به‌شمار می‌آیند. این مقاله تلاش دارد دسته‌بندی چهاربخشی رمزگان‌های پیشنهادشده از سوی آرتور آسا برگر برای ارتباطات بصری را با شرح چند مثال بررسی نماید و سپس با رویکردی نشانه‌شناختی به تحلیل جایگاه این شیوه‌های رمزگذاری در آثار نقاشی رنه ماگریت هنرمند برجسته جنبش فراواقع‌گرایی بپردازد. این پژوهش یک موردکاوی نشانه‌شناختی با رویکرد تحلیلی ـ تفسیری و با هدف توسعه‌ای است که داده‌های کیفی آن به شیوه اسنادی داده‌اندوزی شده‌اند. برگر چهار شیوه رمزگذاری در انتقال مفاهیم را بر می‌شمرد که آنها را رمزگان‌های تداعی‌گر، قیاسی، جایگزین و فشرده می‌نامد. از میان کارهای پرشمار مگریت چهار نقاشی برگزیده و تفسیر شدند. در مدل سرخ (1935 م.) بهره از رمزگان تداعی‌گر، در آینه دروغین (1929 م.) استفاده از رمزگان قیاسی، در پسر انسان (1964 م.) نقش رمزگان جایگزین و در آشکارسازی حضور (1936 م.) کارکرد رمزگان فشرده کشف و تحلیل گردید.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Semiotic Analysis of Encoding Methods in the “René Magritte” Artworks
نویسنده [English]
- Sadreddin Taheri
Department of Art Studies, Faculty of Research Excellence in Art and Entrepreneurship, Art University of Isfahan
چکیده [English]
Encoding and decoding are among the key processes of cultural and social communications. This article has tried to clarify the concepts of quadruple semiotic codes for visual communications proposed by Arthur Asa Berger; and to pursue these codes in the paintings of René Magritte, the well-known Belgian Surrealist artist. Four types of communicational codes as identified by Berger are: Metonymic, Analogic, Displaced and Condensed. Magritte has an idiosyncratic approach to Surrealism. He spent many years working as a commercial designer, and this most likely shaped his fine art, which often has abbreviated impact. His works have a powerful paradox: beauty, clarity and simplicity, against a cryptic provoking and shocking effect. As the result of this research, we may find traces of metonymic code in Magritte’s “The red model” (1935), analogic code in “The false mirror” (1929), displaced code in “The son of man” (1964), and condensed code in “The revealing of the present” (1936).
کلیدواژه‌ها [English]
- Semiotics
- Codes
- Cultural communications
- René Magritte
- Surrealism
)