نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکترا رشته مطالعات تئاتر. دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی. پردیس هنرهای زیبا. دانشگاه تهران .
2 استادیار گروه کارگردانی. دانشگاه تربیت مدرس
3 استادیار گروه سینما تئاتر، دانشگاه هنر
4 دانشیار گروه نمایش، دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی، پردیس هنرهای زیبا. دانشگاه تهران
چکیده
امروز با گذشت نزدیک به چهل سال از انقلاب‌اسلامی، اختلاف دو تهیه‌کننده اصلی سینمای ایران؛ یعنی حوزة هنری و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی؛ را باید «پاشنه‌آشیل سینمای ایران» دانست. حوزة هنری در وضعیت متضادی که داعیهدار سینمای فاخر و ارزشی است، تولیدات و مجوزهای صادره وزارت ارشاد را رد می‌کند. به‌نظر بسیاری آثار تولیدی این ارگان با تعریف اثر فاخر همسانی ندارد. جداکردن صفت ابدی از ناهنجاری مذکور، قبل از آنکه قهر مسئول با سینما به قهر تماشاگر از سینما دامن بزند و جذابیت‌های سینمای بیگانه، ابتکار عمل را بهطورکل از ما بگیرد؛ الزامی است.
در این مقاله با گزینش درون‌سازمانی ارکان مقاله (شامل آثار، کارگردانان و مبانی‌نظری) از بطن حوزة‌هنری، به دنبال تبیین وضعیتی هستیم که در آن نتایج صریح و الزاماً مورد‌قبول امروز قطب منتقد قرار گیرد. دفاع مقدس تنها بستر مقبولی است که می‌تواند در این تنگنا راهگشا باشد. آثار حاتمی‌کیا و ملاقلی‌پور بهمثابه اسطورههای فیلمساز دفاع مقدس، شهریار بحرانی به‌منظور طلایهدار سینمای فاخر، ردپایی بر شن و چشم شیشه‌ای هم به‌منزلة آثار صاحبسبک در دهه شصت از تولیدات حوزه گزینش شدهاند. آوینی دراصل از زمان شروع به کارش در اداره تلویزیون و سپس با تأسیس مجله سوره در حوزة هنری شروع به تدوین جدی آرای خود کرد. اگر در بحث تطبیقی مقاله تردیدی وجود نداشته باشد، این مقاله باید نقطه‌پایانی بر شکست‌های قبلی و آغاز نگاه جدید به تعریف اخلاق و ارزش در سینما شود.
نتایج مقاله نشان میدهد که آثار تولیدی حوزة هنری با آرای آوینی هماهنگی غیرقابل ملاحظهای دارد. مهاجر، ردپایی برشن و چشم‌شیشه‌ای بهطور قابلملاحظهای با آرای آوینی تطبیق دارد و در مقابل سه اثر هراس، گذرگاه و بلمی به‌سوی ساحل؛ دیدگاههای شهید آوینی ناهماهنگ هستند. بنابراین، بررسی تطبیقی حاضر نشان میدهد که تضاد درون‌سازمانی مذکور اثبات شده است.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
A Comparative Study on the Avini’s Theory with Iran's 60s Sacred Defense Cinema Productions
نویسندگان [English]
- Seyed Meisam Motahari 1
- Mas'ud Delkhah 2
- Esmae'l Baniardalan 3
- Majid Sarsangi 4
1 PhD Student of Theater Studies, College of Fine Arts, Tehran University
2 Assistant Professor of Directing Group, Tarbiat Modares University
3 Assistant Professor of Cinama Theater Group, Art University
4 Associate Professor of Performing Art, School of Performing Arts & Music, Tehran University
چکیده [English]
One of the most fundamental problems in today's cinema is a discussion of what is referred to lack of mutual understanding between officials and artists. The record review in Hoze Honari as one of the major determinants of coordination in Iranian cinema, it can be a reference for all those involved in Iran's cinema and efficient. But what Hoze Honari as a critic the revelation of values in The New Iranian Cinema refers to Debate success in the sacred films as a cinema with special audience and yet have a value. Avini’s theory of cinema of the 60s, has raised him as the "Benchmark Index" of this movement. In this paper with the comparative methods, we scrutinize the sacred defense, with an emphasis on the Avini’s theory in 6 movies chosen from this current artistic movement in Iran. These films are: “Mohajer” [Immigrant] (Hatami Kia, 1989), "Gozargah" [Crossing] (Bahrani, 1986), "Radde Payi bar Shen" [A footprint on the Sand] (Honarmand, 1987), "Chashme Shisheii" [the eye of glass] (Jami, 1995), "Haras" [The Fear] (Bahrani, 1987), “Balami be souye Sahel” [The Boat toward shore] (Mollagholipour, 1985) Results show that Cinematic works produced by Hoze Honari has not Substantial coordination with Avini’s opinions and even contradicts. The films “Mohajer” (Hatami Kia, 1989), "Rade Payi bar Shen" (Honarmand, 1987), and "Chashme Shisheii" (Jami, 1995), are coordinate with Avini’s Point of view. But the films "Gozargah" (Bahrani, 1986), "Haras" (Bahrani, 1987), “Balami be souye Sahel” (Mollagholipour, 1985) were Uncoordinated with the Avini’s opinion.
کلیدواژه‌ها [English]
- sacred defense Cinema
- Seyed Morteza Avini
- The Theorizing Iranian
)