محسن صفاریان؛ عبدالرضا ادهمی؛ علی مرادی
چکیده
هدف این پژوهش، شناخت رابطۀ بین فردگرایی و محرومیت نسبی با بی‌تفاوتی اجتماعی با تأکید خاص بر جوانان شهر کرمانشاه است. روش مورد استفاده پیمایشی و ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسشنامه محقق ساخته است. جامعۀ مورد مطالعۀ جوانان 20 تا 30 ساله شهر کرمانشاه است که تعداد 400 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری لین و تصادفی خوشه‌ای مورد مطالعه قرار گرفت. ...
بیشتر
هدف این پژوهش، شناخت رابطۀ بین فردگرایی و محرومیت نسبی با بی‌تفاوتی اجتماعی با تأکید خاص بر جوانان شهر کرمانشاه است. روش مورد استفاده پیمایشی و ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسشنامه محقق ساخته است. جامعۀ مورد مطالعۀ جوانان 20 تا 30 ساله شهر کرمانشاه است که تعداد 400 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری لین و تصادفی خوشه‌ای مورد مطالعه قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس و آموس مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان می‌دهد که میزان محرومیت نسبی با مقدار همبستگی (134/0=r) و فردگرایی با مقدار همبستگی (202/0=r) با بی‌تفاوتی اجتماعی جوانان ارتباط معناداری دارند. نتایج رگرسیون نشان می‌دهند مقدار T برای فردگرایی برابر (76/3 T=) و برای میزان محرومیت نسبی برابر (38/2 T=) است. این دو متغیر روی هم رفته توانستند مقدار 24/0 از تغییرات درونی متغیر میزان بی‌تفاوتی اجتماعی را تبیین کنند. نتایج حاصل از مدل معادله ساختاری (آموس) نشان می‌دهد که مقدار P-value برای چهار متغیر (محرومیت نسبی با مقدار 949/0، فردگرایی با مقدار 260/0، میزان تحصیلات با مقدار 210/0 و متغیر مدت زمان سکونت با مقدار ضریب رگرسیون استاندارد برابر 255/0) در سطح خطای کوچک‌تر از 05/0 است که نشان می‌دهد تأثیر متغیرهای مذکور بر متغیر وابسته معنادار هستند. نتایج مذکور براساس شاخص‌های برازش مدل برای RMR برابر 233/0، شاخص RMSEA برابر با 046/0، شاخص CMIN/DF برابر 012/2 و شاخص‌های CFI و PCFI با مقادیر 943/0 و 767/0 در حد قابل قبولی مدل را مورد تأیید قرار می‌دهند.
