منابع و مأخذ
آقاحسینی علیرضا و حسین روحانی (1391). «واکاوی گفتمان سنتگرای سیدحسین نصر»، مجله دانش سیاسی و بینالمللی، شماره 2: 32-1.
بشیریه، حسین (1384). آموزش دانش سیاسی، تهران: نشر نگاه معاصر.
بهروز لک، بهروز (1385). «اسلام سیاسی و جهانی شدن»، فصلنامه مطالعات راهبردی، شماره 3: 171-145.
تاجیک محمدرضا (1386). «هگل و رابطه ایران و آمریکا»، فصلنامه رهیافتهای سیاسی و بینالمللی، شماره 12: 151-135.
حبیبی، فاطمه (1392). بازنمایی گفتمان هویتی انقلاب اسلامی در سیمای ملی (مطالعه موردی برنامههای صبحگاهی تلویزیون). پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه تهران.
دریفوس، هیوبرت، رابینو، پل (1379). میشل فوکو فرانسوی ساختارگرایی و هرمونتیک، ترجمۀ حسین بشیریه، تهران: انتشارات نی.
ذالفقاری، سیدمحمد (1390). «بازخوانی اسلام سیاسی در تونس»، پژوهشهای منطقهای، شماره 6: 51-15.
روشندل اربطانی، طاهر و مهسا زارع (1398). «شناسایی و رتبهبندی عوامل مؤثر بر افت مخاطبان تلویزیون جمهوری اسلامی ایران»، فصلنامه رسانه، شماره 1: 38-21.
سلطانی، علیاصغر (1384). قدرت، گفتمان و زبان؛ سازوکارهای جریان قدرت در جمهوری اسلامی ایران، تهران: نی.
شیپرو، جان سالوین (1380). لیبرالیسم، معنا و تاریخ آن، ترجمۀ محمدسعید حنایی کاشانی، تهران: مرکز.
شاکرین، حمیدرضا (1388). «لیبرالیسم و اسلام»، کتاب نقد، شماره 50 و 51: 323-291.
ضیمران، محمد (1386). ژاک دریدا و متافیزیک حضور، تهران: هرمس.
عضدانلو، حمید (1375). «درآمدی بر گفتمان یا گفتمانی درباره گفتمان»، مجله اطلاعات سیاسی و اقتصادی، شمارههای 104 ـ 103: 52-47.
علیاصفهانی، اعظم (1394). «نقش تلویزیون در ایجاد و تقویت فضای عمومی در جمهوری اسلامی ایران از دیدگاه خبرگان ارتباطی و مدیران رسانه». فصلنامه رسانه، شماره 2: 140-119.
فیلیپس، لوئیز، یورگنسن، ماریان (1389). نظریه و روش در تحلیل گفتمان، ترجمۀ هادی جلیل، تهران: نی.
کاستلز، امانوئل (1385). عصر ارتباطات، ترجمۀ حسن چاووشیان، جلد دوم، تهران: طرح نو.
کسرایی، محمدسالار و علی پوزششیرازی (1388). «نظریه گفتمان لاکلا و موف ابزاری کارآمد در فهم و تبیین پدیدههای سیاسی»، فصلنامه سیاست، شماره 3: 360 ـ 339.
گرجی، ابراهیم و سجاد برخورداری (1388). مبانی رو تحقیق در علوم اجتماعی، تهران: ثالث.
قجری، حسینعلی (1396). منازعات گفتمانی در آستانه انقلاب اسلامی ایران، تهران: جامعهشناسان.
مقدمی، محمدتقی (1390). «نظریه تحلیل گفتمان لاکلا و موف و نقد آن»، معرفت فرهنگی و اجتماعی، شماره 2: 124-91.
معاونت تحقیقات و برنامهریزی دفتر تشکیلات و سیستمها (صداوسیما) (1384). درآمدی بر مفاهیم و اصطلاحات برنامهسازی سیما چشماندازی بر واژگان تخصصی تلویزیون.
مهدیزاده سیدمحمد (1395). تحلیل کیفی و گفتمانی برنامه پرگار، تهران: مرکز تحقیقات صداوسیما.
مهدیزاده، سیدمحمد (1387). رسانهها و بازنمایی، تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانهها.
میرفخرایی، تژا (1385). مفاهیم نظری و عملی خبر تلویزیونی، تهران: مرکز تحقیقات صداوسیما.
نصری، عبدالله (1382). گفتمان مدرنیته نگاهی به برخی جریانهای فکری معاصر ایران، تهران: نشر فرهنگ اسلامی.
هنری، یدالله و علی آزرمی (1392). «بررسی و تحلیل فرایند استقرار و انسجامیابی گفتمان انقلاب اسلامی ایران براساس نظریه گفتمان لاکلا و موف»، فصلنامه علمی ـ پژوهشی پژوهشنامه انقلاب اسلامی، شماره 8: 118-95.
یحیایی، سبحان (1395). برون ایستادگان قلمرو رسانههای رسمی در ایران مطالعه چیستی، چگونگی و چرایی برون ایستادگی از مرز پیامهای دولتی، رساله دکترای دانشگاه علامه طباطبایی.
Armstrong, k (2000). The battle for god: fundamentalism in Judaism, Christianity and Islam. London harper Collins.
Briggs,matt(2010) television audiences and everyday life. Open university press.
laclau & mouffe, C (1985) hegemony and socialist strategy: towad a radical democratic politics London: verso.
Rahman, A. (2012). Television and public sphere in Bangladesh: An uneasy relationship. Media Asia, 39(2), 83-92.
Wodak, Ruth (2010) the glocalization of politics in television: fiction or reality? European journal of cultural studied, 13(1). 43-62