حوریه بزرگ؛ سیدمجید امامی
دوره 16، شماره 30 ، شهریور 1394، ، صفحه 133-159
چکیده
با ظهور عصر غلبة تصویر و بصر، سینما با قابلیت منحصر به فرد تبدیل واقعیت عینی به‌تصویر متحرک روز به روز گسترش یافته و مخاطبان زیادی را بهسوی خود جذب کرد. در این میان، اقتضائات و محدودیت‌های فناورانه تصویر سینمایی اندیشمندان رسانه‌ای و سینماگران مسلمان را با مسئله چگونگی رسانش پیام دینی از طریق این قالب مواجه کرده است. قرآن به‌منزلة ...
بیشتر
با ظهور عصر غلبة تصویر و بصر، سینما با قابلیت منحصر به فرد تبدیل واقعیت عینی به‌تصویر متحرک روز به روز گسترش یافته و مخاطبان زیادی را بهسوی خود جذب کرد. در این میان، اقتضائات و محدودیت‌های فناورانه تصویر سینمایی اندیشمندان رسانه‌ای و سینماگران مسلمان را با مسئله چگونگی رسانش پیام دینی از طریق این قالب مواجه کرده است. قرآن به‌منزلة معجزه جاویدان پیامبر خاتم در تنزیل مکی و مدنی خویش، با تصویرآفرینیِ بدیعش، بسیاری از معانی مجرد و عقلی را بهصورت نمادهایی محسوس برای انسانها مجسم کرده است؛ بهگونهای که در بخش زیادی از آیات قرآنی، گویی نه در برابر واژهها بلکه مقابل تصاویری زنده و مجسم ایستادهایم که با مخاطب خویش سخن میگویند. تأمل در هر یک از تصاویر هنری قرآن و فهم منطق و سنت تصویرآفرینی یا همان تجلی زبانی حقیقت، بیشک برای سینماگر دینی ـ با غایت رسانش پیام دینی به مخاطبان ـ میتواند الهامبخش خلق آثاری بدیع باشد. نگارندگان در این مقاله، با مفروض گرفتن امکان انتقال پیام دینی از طریق سینما، میکوشند با مقایسه تصویرآفرینی قرآنی و تصویرسازی سینمایی، گامی برای آشکارگی ظرفیتهای ادبیات تصویری قرآن بهمنظور تحقق «سینمای دینمحور» بردارند.
